Over de reis tussen de oren.

Vandaag ben ik in Burgos aangeland.
Gisteren heb ik 37 kilometer gelopen om vandaag op tijd in Burgos te zijn,en zodoende de stad te kunnen bekijken en genieten op een terras met bier en tapas. Om 12 uur had ik de 25 KM voor vandaag gelopen dus tijd genoeg. De werderom extreem mooie en indrukwekkende cathedraal van Burgos bekeken en de rest van de oude binnenstad. Over de camino en de omgeving heb ik eigenlijk niets niuws te vertellen. Het is een bijzonder mooie omgeving tot op heden hoofdzakelijk heuvels en bergen, mooi loopweer en het gaat prima.Ik begin wel naar huis te verlangen naar de mensen om me heen en de gewone regelmaat,ook dat heeft na bijna drie maanden op weg zijn aantrekkelijke kanten. Ik geniet wel van het lopen en de dingen er om heen, maar ik moet inderdaad uitkijken dat ik niet gewoon door blijf gaan en het tempo op ga voeren. Bij ingelopen wandelaars zie je dat wel meer. In Frankrijk ben ik een tijd met een man opgelopen die getraind is in lange afstand lopen. Gisteren had ik mailcontact met hem en hij bleek 48 KM gelopen. Mijn stijl is langzaam en lang lopen met pauze´s om te rusten en te eten. Arno stelt de vraag waar ik zo al aan denk tijdens het lopen. Nu is het zo dat een van de redenen dat ik deze tocht maak is om tijd en voorwaarden te hebben om na te denken. Dus in de drie maanden is zo´n beetje alles wat een mens bezig houdt wel langs gekomen. De dingen die ik belangrijk vind zijn op dit moment scherper geworden. Belangrijke vragen stel je wel en je hoeft er verder niet bewust over na te denken, het onderbewuste gaat er mee aan de slag en als het er mee klaar is dan komt het als vanzelf weer op in je gedachten. Dat werkt denk ik voor iedereen zo als je wilt dat het zo werkt. Dat kan je ook doen met hardlopen en andere fysieke bezigheden. Een bekend fenomeen is ook het dansen van de vijf ritme´s. (als je geinteresseerd ben moet je maar eens op het internet kijken) Het op reis gaan op deze wijze heeft ook met mijn vak te maken en wel als volgt: ik ben van mening dat je als leidinggevende het ´aan dient te gaan´ met je collega´s en medewerkers
dat probeer ik ook uit te dragen.Het aan gaan dien je dan ook wel eerst zelf te hebben gedaan. Dat kan natuurlijk op verschillende wijzen.
Maar de camino lopen is er wel een waar je ongeveer dagelijks met jezelf, je tekortkomingen, maar ook met je eigenaardigheden wordt gekonfronteerd. Je bevind je eigenlijk in een soort van zelf gekozen noodtoestand. Je gaat smorgens op pad en je moet aan eten en een onderdak zien te komen voor de avond, en even exta gas geven om daar te komen waar dat wel is dat gaat niet zo gemakkelijk.Ik denk dat het inzicht in mezelf sterk is toegenomen. Een ieder loopt zijn eigen camino, als ik met te veel aanpas aan anderen, om dat het natuurlijk veel comfortabeler voelt om met een of meerdere mede pelgrims op pad te zijn, dat voelt voor mij niet okee. het is best een beetje vreemd, er zijn heel veel mensen op de route en toch heb je met een aantal intensiever contact dan met anderen. Ik ontmoet nu steeds drie mannen,een Zwitser een Italiaan en een Spanjaard. Het heeft niet zo veel met taal te maken, de Italiaanse man spreekt geen woord Engels en ik geen woord Italiaans en toch is er altijd communicatie. De camino is net als het normale leven, alleen wat heftiger denk ik.Wat de gedachtes allemaal hebben opgeleverd en wat ik er mee kan of ga doen dat weet ik nog niet precies. Als ik weer thuis ben kijk ik wel, en als er nog wat is bespreek ik dat eerst eens met Jannie. Dankbaarheid is wel een thema, dankbaar voor wat er is, wat het leven heeft gebracht, voor een goede baan, financieele mogelijkheden om een riant leven te leiden, voor de mensen om me heen. Ook is het scherper dat sommige mensen erg belangrijk voor me zijn, kan ik ze dat vertellen? Is dat nodig of hou ik dat voor me, zoals tot op heden? Burgos, ongeveer 2300 KM gelopen nog 500 Km naar Santiago. Elke dag is bijzonder en ik doe mijn best, om in het hier en nu te leven en accepteren en genieten van wat er hier en nu is. Dus ik zie wel, als de omstandigheden gunstig voor me zijn dan kom ik wel in Santiago en wellicht tot Cap Finistere, point zero!! Ultrea!!! Hartelijke groet voor een ieder.

Dinsdag 16 juni van Logrono naar Azofra, 35 km. Het is weer erg heet vandaag. Het landschap prachtig, mooie bergen. Toch zijn de paden niet zwaar. Om een uur of twee loop ik door Najera. Er is een goede auberge, maar ik heb nog energie en zin om door te lopen. Maar ja is er in het volgende dorp ook nog plaats? Ik besluit ook deze vraag maar weer als een goede oefening in loslaten te zien en loop door. Te Azofra blijkt dat een goede keuze gewest. Er is een nieuwe auberge van de gemeente met prima voorzieningen en met twee bedden per kamer.

Woensdag 17 juni, 75e dag.Van Azorfra naar Redecilla del Camino, 27 Km. Mooi, droog en warm. Formidabele omgeving. Als ik uit het dorpje Granon loop word ik zo door de omgeving geboeid dat ik van het pad afloop. Ik mis een duidelijke pijl. Ik loop door een prachtig dal naar een dorpje in de verte. Als ik een uurtje op weg ben begin ik te twijfelen omdat ik terwijl ik over een grevel weg loop geen voetstappen zie in het strooisel. Ik besluit door te lopen in de veronderstelling dat ik bijna in het dorpje ben dat ik zie liggen. Dat valt nog tegen, het kost me bijna nog een uur om het dorp te bereiken. Al daar aangekomen lijkt het uit gestorven te zijn. Ik denk dat een ieder siesta houdt. Als ik een auto aan zie komen houd ik deze aan en vraag naar de camino. Na veel communicatie problemen begrijp ik dat ik echt terug moet naar Granon om daar de Camino op te pakken. Als ik terug loop blijk ik niet de enige te zijn die verkeerd loop hier want een Spaanse mede pelgrim, Eduardo, komt aan lopen en als ik hem vertel hoe het zit, lopen we samen verder naar Redecilla. Later zal ik nog vaak met hem oplopen. Te Redecilla slaap ik in de auberge del perigrinos, niets bijzonders. Tien bedden op een kleine kamer. Vandaag heb ik het mentaal zwaar, de reis lijkt lang te duren, ik verlang naar huis. De ene dag is dat gevoel sterker dan de andere, soms ook helemaal niet.De gewone dingen een bed en eten en drinken in mijn eigen vertrouwde omgeving lijken zo waardevol.

Donderdag 18 juni van Redecilla del Camino naar San Guan de Ortega, 37 km. Warm weer en prachtige omgeving.
De route loopt door het berggebied van de Montes de Oca. Ik ben weer vroeg op pad omdat ik vandaag een mooie afgstand wil lopen om morgen naar Burgos maar weinig te kilometers te doen om tijd te hebben om de stad te bekijken. Op enig moment vliegt er een grote harde tor mijn shirt in en kruipt op mijn rug rond. Ik heb het gevoel dat het dier bijt. Ik ben toch ook een schijterd en gooi als een speer mijn rugzak af en doe mijn shirt uit. De tor, bevrijd, vliegt weg. San Guan de Ortega is een klooster met wat aanverwante gebouwen waar het enige bestaansrecht is het ontvangen van pelgrims. Dat gebeurt hier al sinds de middeleeuwen. Het is een inspirerende omgeving. In het klooster zijn genoeg stille plekken te vinden om wat "bij te komen". Het is toch wel wat bijzar als je overal de was van de hedendaagse pelgrims ziet hangen in een omgeving met zo´n verleden. Het klooster is sfeervol, maar de bedden oud en versleten en maar 190 lang. Mijn benen kunnen niet naar buiten of over de rand. Dat betekent voor mij niet goed slapen en vermoeid wakker worden. De prijs voor een bed is hier zeven euro. Er wordt als diner gratis knoflook soep uiitgedeeld, ook dat schijnt een ritueel van uit het verre verleden te zijn,.

vrijdag 19 juni, van San Guan de Ortega naar Burgos, 25 Km.
Ik vertrek vroeg en loop met De Spanjaard en de Italiaan Burgos binnen. Voor twaalf uur ben ik bij de gemeentelijke auberge. Na mezelf gewassen te hebben en wat te hebben gerust ga ik de stad in.